Een vreemd land (Letterlijk en figuurlijk)

Mijn ouders vroegen wat ik nou ècht van Suriname vind en daar is maar één antwoord op te geven: Geweldig!!
Hier een update van afgelopen tijd.

Woensdag 26 oktober gaf Desi Bouterse een toespraak. De reden voor de toespraak was de uitspraak van president Venetiaan over de bepaling van de zeegrens met Guyana. De grenskwestie is al heel lang gaande en nu is de grens gelegd. De grens is, in plaats van recht, scheef doorgetrokken en dus in het voordeel van Guyana. Verhalen gaan dat de president met dit besluit zijn zakken heeft gevuld. Ook op andere fronten schijnt deze president er niet veel van te bakken.
Wij gingen naar de toespraak omdat we de in Nederland beruchte man wel eens in levenden lijve wilden zien. Desi Bouterse was de aangewezen persoon om de toespraak te houden omdat hij aan het hoofd van zijn partij, de Nationaal Democratische Partij, staat. Eerst dachten we dat hij alleen maar het publiek op wilde jutten voor de demonstratie, maar later kregen we steeds meer begrip voor de situatie. Er was dagen later een demonstratie waarvan ik kippenvel op mijn armen kreeg. Het zou niet slecht zijn als de huidige president aftreedt, maar of er dan een betere komt is maar de vraag…

Onze dansschool had een weekendje WhiteBeach geregeld. We gingen daar met zo’n 30 salsadansers feesten, dansen, zwemmen, kletsen en overnachten in hangmatten. Zelfs om twee uur ’s nachts waren er nog mensen aan het zwemmen! Het was één groot feest waarbij we veel Surinamers hebben leren kennen (Annemieke en ik waren de enige bakra’s). Integreren met de lokale bevolking blijft toch de beste manier om een land / cultuur te leren kennen.

Zondag de 7e ben ik met Annemieke mee geweest naar de Baptisten kerk. Zij gaat erheen omdat ze Christelijk is en ik ging mee omdat ik het interessant vond.
Het gebouw is van hout gemaakt en er staan enkel houten banken en een podium. Het had iets warms. Op het podium speelde een band (drums, electrische gitaar, acoustische gitaar) die bij de liederen begeleidde.
Wat mij opviel was dat er weinig verhalen verteld werden. Het grootste deel van de tijd werden er opwekkingsliederen (prijzen van God) gezongen. Dat vond ik erg jammer, want wat ik juist interessant vind aan een mis is de verhalen die gecombineerd worden met alledaagse gebeurtenissen.

In de kerk ontmoetten we een Nederlandse familie die al bijna drie jaar in Commewijne (district aan de overkant van de rivier) woont. Ze nodigden ons uit om die middag bij hun langs te komen. Dat deden we dus ook, samen met Amy en Mirjam. Die mensen wonen daar op 1 van de oude plantages, genaamd “Lust&Rust”. Het was er inderdaad rustig, helemáál als je zoals wij de stad gewend bent.
De familie woont daar zonder stroom, maar ze hebben sinds kort wel water. De stroom halen ze uit de generator en regenwater wordt vanaf het dak opgevangen in grote bakken. Daar kan onder gedouched worden.
In de tuin staan sinaasappelbomen. We mochten ze plukken met een stok waaraan een netje zit. Ik heb nog nooit zulke lekkere sinaasappels gehad!

Maandag heb ik eindelijk een videocamera gekregen. Dat werd hoog tijd want ik begon me redelijk te vervelen op kantoor. Ik heb direct tapes gehaald en de volgende dag ben ik de hele dag de stad in geweest om hier en daar wat te filmen. Woensdag mocht ik mee op de Commewijne tour. We vertrokken om 9 uur met de auto vanaf het Waaggebouw (waar ik werk). We werden met de auto naar Leonsberg gebracht waar we op de boot stapten. Aan de monding van de Suriname/Commewijnerivier gingen we dolfijnen spotten. En het waren er niet een páár, nee; honderden!! Veel van hen kwamen ook heel dicht bij de boot. Schitterend om te zien! Ik had er ook wel in willen duiken, ware het niet dat de stroming te sterk was.
We kregen rondleidingen op Braamspunt, waar garnalenvissers aan het werk waren, en op de plantage Rust&Werk en op Fort Nieuw Amsterdam, een verdediging tegen de Engelsen.

Afgelopen weekend zijn we met ‘huize Kwatta’ naar Brownsberg geweest. We vertrokken zaterdag vroeg richting de berg. Na iets langer dan een uur rijden kwamen we de bauxietfabriek tegen, die het begin van de bauxietweg betekende. Deze weg is gemaakt van bauxiet (goh!) en dus rood en heel hobbelig. Eigenlijk was het gehobbel wel prettig! Af en toe zat er echter een hele dikke kuil in de weg, waarop het leek dat het busje in tweeën zou gaan en er kwamen dan ook veel ‘aah!’-geluiden uit de bus. Paul noemde het ‘Het oii-moment’!
De Brownsberg ligt aan een stuwmeer waarin verdronken dorpen liggen en waaruit nog de stronken van dode bomen steken. Vooral wanneer er een mist overheen ligt is het de ideale lokatie voor een spookfilm.
Het uitzicht vanuit ons huisje over het stuwmeer was schitterend en mijn hangmat (slaapplek) hing uiteraard op het mooiste plekje!
Overdag maakten we wandelingen naar prachtige watervallen waar het stikte van de hagedissen en felgekleurde vlinders. We kwamen zelfs twee slangen tegen! Een koraalslang en een groen-witte boomslang.
Midden in de nacht werd ik wakker van gebrul. Eén van de brulapen had zijn motor aangezet en het klonk net alsof hij die iedere keer in een hogere versnelling zette. Na een tijdje werd hij bijgestaan door een hoger gebrul van andere apen. De klanken waren zo doordringend als een kerkorgel en het was dus niet zo gek dat ik het idee had dat het kerkgezang was en een grote duistere, angstaanjagende kathedraal voor me zag. Gelukkig lag ik lekker onder mijn beschermende deken, toch wel te genieten van iets dat je toch maar één keer meemaakt.
De volgende dag kwamen we tijdens een wandeling een liaan tegen in de vorm van een schommel. We hebben m uitgeprobeerd en hij deed het prima!
In de namiddag reden (hobbelden) we terug naar huis. Het is heerlijk om met je hoofd uit het raam te hangen, maar aan het einde van de rit waren we allemaal indianen geworden van het rode stof!
Eenmaal thuis was de helft al meteen onder de douche / in bed verdwenen en de andere helft in slaap gevallen in de hangmat. Het was uitputtend maar de dromen over Brownsberg die nacht waren prachtig.

Zo, dat was het :) Mijn Surinamefoto’s zijn vanaf nu te bezichtigen op: http://s2.photobucket.com/albums/y48/ditisstom/Suriname%201/ En nee, het is geen stom album, maar het was zowat de enige naam die nog niet bezet was ;-)

Groetjes!
Mirre