Niet alle indianen zijn geel

STAGE
Vorige week ben ik gestopt met mijn stage. Alhoewel ik bij Bodeco Adventures aangenomen was voor vormgeving-activiteiten was ik vanwege onderbezetting eigenlijk alleen maar tours aan het verkopen.
Ik ben diezelfde dag aangenomen bij de Surinaamse Televisiestichting (STVS). Er werken zo’n 70 mensen en aan de meesten werd ik al direct na mijn gesprek voorgesteld. Het is veel heen en weer lopen tussen de verschillende afdelingen en zowat iedereen die ik onderweg tegenkom is wel in voor een praatje. De beste manier om zoveel mogelijk op te steken!
Gelijk mocht ik mee met de filmploeg en kreeg ik allemaal taken toegeschoven. Ik heb bij STVS op het gebied van montage, camerawerk en dergelijke in twee dagen tijd al meer geleerd dan in de afgelopen zes weken!

ISADOU
Vrijdagochtend zaten we om zeven uur al in de bus. We gingen weer gezellig over de hobbelige bauxietweg richting Brownsberg en verder.. We reden helemaal naar Atjonie, aan de zuidkant van het meer en vanaf daar stapten we in een korjaal. Een korjaal is een smalle houten boot die laag op het water ligt; je hebt dan het idee dat je heel hard gaat!
We scheerden vlak langs de grote rotsblokken die onderdeel uitmaken van het Guyana-schild dat wel 10.000en jaren oud is (!) en sjeesden dwars door de jungle langs talloze marron-dorpjes. Ik hoorde Joey achter mij haast verontwaardigd roepen: ‘Niet alle indianen zijn geel!!’. Maar Marrons zijn geen indianen. Het zijn nakomelingen van gevluchte slaven en ze hebben een donkere huidskleur. Je hebt dus haast het idee dat je in Afrika bent :)

Isadou is een vakantie-eiland en het ligt aan de overkant van het marron-dorp Jaw Jaw (spreek uit: Joujou). Het eiland is omgeven door sula’s (stroomversnellingen) waarin we zelfs onze eigen jacuzzi ontdekten! Daarin lagen we ’s avonds laat nog heerlijk te baden, te kletsen en naar de sterren te kijken.
Naast sterren ontdekten we in het donker ook dingen die voor ons wèl tastbaar waren: vanuit de bomen loerden tarantula’s naar ons en vanuit de rivier werden we dreigend aangekeken door kaaimannen!! Aahh!!!! Rennen!!!!

Zaterdag gingen we, na een heerlijk verfrissende duik in het water (dat plotseling niet meer zo lieflijk leek), naar Jaw Jaw. We kregen wat uitleg over het dorp en we doken twee meisjes en een jongetje op die ons gebruikten als speeltoestellen. Waar wij natuurlijk met plezier voor dienden!
Het dorp had een medische post en een schooltje dat er zo gezellig uitzag dat ik er ook wel heen had gewild! We ontmoetten een hulpeloos baby-vleermuisje en tijdens de boswandeling vloog een blue morpheus (grote blauwe vlinder) ons bruut omver.
We waren met de boot gekomen, maar omdat het water zo laag stond kon je via de stenen in de sula ook lopend naar de overkant. Daar waagden we ons op de terugweg dus aan. Een klein donker meisje zag mij stuntelen en gaf me een hand bij het oversteken van een stuk rivier. Het is me tot nog toe niet duidelijk of ze dat deed om mij te helpen of omdat ze zelf een hand nodig had. Ach, het hielp ons uiteindelijk allebei.

’s Avonds hadden we een lokale band op bezoek. Ze kwamen met z’n tienen en hadden trommels meegenomen en zongen erbij. We dansten rond het warme kampvuur dat zachte rookpluimen naar een hemel stuurde die bezaaid was met heldere sterren en een volle maan. Ik verloor mezelf in een wereld die begrippen als tijd en drukte niet kent..

We hebben als een blok geslapen.

Zondagmiddag moesten we helaas weer terug; we hadden nog wel een week willen blijven! Gelukkig wisten de herinneringen aan deze prachtige ervaring ons tot aan Paramaribo (en misschien nog wel jaren!) te vermaken.

Aan het einde van de bauxietweg zagen we er weer uit als echte indianen.

Niet geel; oranje.