Switi Sranan
Door: Mirre
Blijf op de hoogte en volg Mirre
26 September 2007 | Suriname, Paramaribo
De bus is in ieder land een aparte ervaring. In Guatemala was het zaak om de (oude amerikaanse school-)bus zo vol mogelijk te krijgen en zelfs dan pasten er nog meer bij, desnoods op het dak. Hier zijn mini-busjes. Ze rijden iedere drie minuten voorbij en je kunt ze aanhouden waar je wilt. Alle bussen die hier voor de deur stoppen rijden door naar het centrum, dus dat is makkelijk.
De busjes hebben 17 zitplaatsen en 5 uitklap-stoeltjes. De laatste stoel die bezet wordt is die naast de chauffeur en zo weet hij dat de bus vol is. Zijn alle plaatsen bezet, dan vertrekt de bus. Vaak hoef je daar niet lang op te wachten. Een busrit kost 1 SRD (Surinaamse Dollar: 1 SRD = €0,30) ongeacht waar je heen gaat (binnen Paramaribo). Je betaalt zodra je instapt of wanneer je uitstapt, dat mag je zelf weten.
Wil je uitstappen, dan druk je op een knopje die een zoemend geluid maakt. Als je achterin zit moeten alle mensen die op een uitklap-stoeltje zitten opstaan om je erlangs te laten. Het is als een zwijgzaam begrip. Degene op het achterste klapstoeltje gaat op de plaats zitten die jij net verlaten hebt en de rest schuift een stoel door. Als jij degene bent die doorschuift, dan wordt jouw stoeltje doorgaans uitgeklapt door degene achter of naast je. Het uitklap-stoeltje is een gammel ding. Als je vol op de achterleuning leunt en het busje gaat over een hobbel (en daar zijn er nogal wat van!), dan heb je het idee dat je ieder moment op de schoot van je achterbuurvrouw of -man terecht kunt komen. Gelukkig is mij dit tot nog niet gebeurd!
Omdat het hier zo warm is speelt het leven zich vooral op straat af. Daar is het dan ook een drukte van belang. Overal zijn auto’s en de voetpaden zijn grotendeels weggesleten, dus je moet maar op goed geluk oversteken. Meestal remmen de auto’s dan wel voor je.
Drukte of niet, als bakra (blanke vreemdeling) val je overal op. Vooral de meiden hier in huis klagen over de ongegeneerde opmerkingen die naar ze worden gemaakt. Ik heb voordeel bij mijn dreads en heb het daardoor iets makkelijker. Ik word vaker nageroepen met ‘rasta’ dan met ‘bakra’, wat ik toch iets vriendelijker vind klinken. Alhoewel één iemand dacht origineel te zijn door mij ‘Rastabakra’ te noemen.
Daarnaast komen de uitspraken: ‘Mooi! / poppetje / mag ik met je wandelen’ vaak voor en nog veel vaker hoor je ‘Psssssttt!!!’. In het begin héél irritant, totdat je ontdekt dat het eigenlijk vrij normaal is hier en helemaal niet denigrerend bedoeld, maar meer als soort van bewondering. Ze doen het naar de Surinaamse vrouwen ook en de vrouwen schijnen het ook naar de mannen te doen (wij inmiddels ook :P ).
In de winkel zijn er ook weer bepaalde omgangsvormen. In de supermarkt, meestal door Chinezen gerund, word je nauwelijks aangesproken of geholpen omdat de winkelier simpelweg de taal niet kent.
In een kledingwinkel kun je er haast vanuit gaan dat je op de voet gevolgd wordt door een medewerker. Dit is niet omdat ze bang zijn dat je steelt, maar omdat ze je willen helpen zodra dat nodig is. Mocht je iets willen passen, dan word je naar het pashokje begeleid, wordt het kledingstuk voor je van het haakje gehaald en wachten ze geduldig tot je klaar bent om het kledingstuk voor je terug te hangen of naar de kassa te brengen.
CD’s worden illegaal gebrand en in vele winkels verkocht, dus mijn muziekcollectie breidt zich bijna iedere dag uit :-) Nu alleen nog kijken hoe ik ze, met al die douanecontroles, naar Nederland krijg.
Op stage gaat het prima. Maandag (17 sept) was er ineens een nieuwe collega, Sophie. Na een paar dagen bleek ineens dat Botty diezelfde avond nog voor een week naar Nederland ging en dat Sophie onze nieuwe (tijdelijke) leidinggevende werd. Over communicatie hebben ze nog een hoop te leren bij Bodeco.
Omdat Sophie nog ingewerkt moest worden had ik de afgelopen week nog steeds niets te doen.
Deze week kwam er weer een nieuwe collega (en huisgenoot) bij: Tom. Hij gaat de tours in kaart brengen en een marketingplan schrijven. Misschien geeft het wat duidelijkheid over de lopende zaken binnen het bedrijf.
Allereerst moeten wij samen een studentenfeest in Gusterie (2 uurtjes hier vandaan in de jungle) promoten door posters en flyers te maken en deze uit te delen en mensen in te schrijven. Ik ga op dat feest filmen en dat filmpje komt weer op het televisiescherm van Bodeco.
Sophie heeft mij al beloofd dat we na het feest in Gusterie een planning gaan maken van wanneer ik met welke tour mee ga om te filmen, dus het vooruitzicht is goed!
Groeten van jullie rastabakra,
Mirre
De busjes hebben 17 zitplaatsen en 5 uitklap-stoeltjes. De laatste stoel die bezet wordt is die naast de chauffeur en zo weet hij dat de bus vol is. Zijn alle plaatsen bezet, dan vertrekt de bus. Vaak hoef je daar niet lang op te wachten. Een busrit kost 1 SRD (Surinaamse Dollar: 1 SRD = €0,30) ongeacht waar je heen gaat (binnen Paramaribo). Je betaalt zodra je instapt of wanneer je uitstapt, dat mag je zelf weten.
Wil je uitstappen, dan druk je op een knopje die een zoemend geluid maakt. Als je achterin zit moeten alle mensen die op een uitklap-stoeltje zitten opstaan om je erlangs te laten. Het is als een zwijgzaam begrip. Degene op het achterste klapstoeltje gaat op de plaats zitten die jij net verlaten hebt en de rest schuift een stoel door. Als jij degene bent die doorschuift, dan wordt jouw stoeltje doorgaans uitgeklapt door degene achter of naast je. Het uitklap-stoeltje is een gammel ding. Als je vol op de achterleuning leunt en het busje gaat over een hobbel (en daar zijn er nogal wat van!), dan heb je het idee dat je ieder moment op de schoot van je achterbuurvrouw of -man terecht kunt komen. Gelukkig is mij dit tot nog niet gebeurd!
Omdat het hier zo warm is speelt het leven zich vooral op straat af. Daar is het dan ook een drukte van belang. Overal zijn auto’s en de voetpaden zijn grotendeels weggesleten, dus je moet maar op goed geluk oversteken. Meestal remmen de auto’s dan wel voor je.
Drukte of niet, als bakra (blanke vreemdeling) val je overal op. Vooral de meiden hier in huis klagen over de ongegeneerde opmerkingen die naar ze worden gemaakt. Ik heb voordeel bij mijn dreads en heb het daardoor iets makkelijker. Ik word vaker nageroepen met ‘rasta’ dan met ‘bakra’, wat ik toch iets vriendelijker vind klinken. Alhoewel één iemand dacht origineel te zijn door mij ‘Rastabakra’ te noemen.
Daarnaast komen de uitspraken: ‘Mooi! / poppetje / mag ik met je wandelen’ vaak voor en nog veel vaker hoor je ‘Psssssttt!!!’. In het begin héél irritant, totdat je ontdekt dat het eigenlijk vrij normaal is hier en helemaal niet denigrerend bedoeld, maar meer als soort van bewondering. Ze doen het naar de Surinaamse vrouwen ook en de vrouwen schijnen het ook naar de mannen te doen (wij inmiddels ook :P ).
In de winkel zijn er ook weer bepaalde omgangsvormen. In de supermarkt, meestal door Chinezen gerund, word je nauwelijks aangesproken of geholpen omdat de winkelier simpelweg de taal niet kent.
In een kledingwinkel kun je er haast vanuit gaan dat je op de voet gevolgd wordt door een medewerker. Dit is niet omdat ze bang zijn dat je steelt, maar omdat ze je willen helpen zodra dat nodig is. Mocht je iets willen passen, dan word je naar het pashokje begeleid, wordt het kledingstuk voor je van het haakje gehaald en wachten ze geduldig tot je klaar bent om het kledingstuk voor je terug te hangen of naar de kassa te brengen.
CD’s worden illegaal gebrand en in vele winkels verkocht, dus mijn muziekcollectie breidt zich bijna iedere dag uit :-) Nu alleen nog kijken hoe ik ze, met al die douanecontroles, naar Nederland krijg.
Op stage gaat het prima. Maandag (17 sept) was er ineens een nieuwe collega, Sophie. Na een paar dagen bleek ineens dat Botty diezelfde avond nog voor een week naar Nederland ging en dat Sophie onze nieuwe (tijdelijke) leidinggevende werd. Over communicatie hebben ze nog een hoop te leren bij Bodeco.
Omdat Sophie nog ingewerkt moest worden had ik de afgelopen week nog steeds niets te doen.
Deze week kwam er weer een nieuwe collega (en huisgenoot) bij: Tom. Hij gaat de tours in kaart brengen en een marketingplan schrijven. Misschien geeft het wat duidelijkheid over de lopende zaken binnen het bedrijf.
Allereerst moeten wij samen een studentenfeest in Gusterie (2 uurtjes hier vandaan in de jungle) promoten door posters en flyers te maken en deze uit te delen en mensen in te schrijven. Ik ga op dat feest filmen en dat filmpje komt weer op het televisiescherm van Bodeco.
Sophie heeft mij al beloofd dat we na het feest in Gusterie een planning gaan maken van wanneer ik met welke tour mee ga om te filmen, dus het vooruitzicht is goed!
Groeten van jullie rastabakra,
Mirre
-
26 September 2007 - 17:35
Annemarie:
Hoi Mirre!
Het klinkt weer fantastisch. Hier is het nu echt herfst, ik ben dus reuze jaloers, als ik die zonnige foto's zie! Geniet lekker!
Groetjes! -
30 September 2007 - 09:59
Heleen:
Mirros!Klinkt allemaal heel goed en ik vond het vet leuk je te zien op msn. Wohooo! -
09 Oktober 2007 - 09:22
Beppe:
05 oktober 2007
Mirre, bedankt voor je kaart! Zo te lezen vermaak je je prima in Surimane. Is het daar altijd strandweer of regent het ook wel eens pijpenstelen? Hier is het ook prachtig weer. Piet Paulusma zegt dat wij in Friesland het beste weer van Nederland hebben. Dat klopt wel vaak, want dinsdagmiddag werden onze overburen en ik door Corrie en Gjalt Zwart uitgenodigd voor een boottocht. Gjalt had Rianne al eens gezegd dat van plan te zijn; ik had er eigenlijk niet meer opgerekend. Per slot van rekening is het nu al oktober. Meer dan vijf uur brachten wij op het water door onder een prachtige lucht mét zon, terwijl het zuiden van ons land het moest doen met bewoling en regen. Nu is het ook weer zo prachtig buiten. Toch is het niet altijd zo, hoor. 't Afgelopen weekeinde waren we bij Margreet en gezin op een camping in Mildam om de verjaardagen van Frank en Paula te vieren. Daar was het echt koud en nat, maar wel heel gezellig. We maakten gebruik van het zaaltje en dat maakte veel goed. Wél extra kosten voor Margreet en Frank. Dit werd een echt weerpraatje, hè? De volgende keer beter! Mirre, ik wens je veel goeds toe en een prettige stageperiode.
Liefs,
Beppe.
Lieve Mirre,
We hebben een gecrashte pc gehad. Dus we hebben een poosje je niet kunnen volgen.
Maar er staat weer een andere pc. Deze gaat het misschien wat langer uithouden...
Hoe is het met je op dit moment? Ik hoorde dat je gisteren met beppe hebt gebeld? En je hebt vast ook met je vader gebeld. Jij natuurlijk ook nog gefeliciteerd met Bart, hè!?
W en J vinden het te gek, dat je de gekko bewaart voor hun. Ik hoop dat het gaat lukken. Maar als het gaat stinken in de koelkast, dan zul je wel snel besluiten om je ervan te ontdoen.
Ik hou het kort. J en M komen zo thuis. en ik wil voor die tijd nog even de verwarming bijvullen.
Nou Mirre,
Liefs en veel plezier daar in Suriname,
Wilma en co. -
09 Oktober 2007 - 12:39
Winnie:
Hey Mirre,
wat vertel je leuk over je ervaringen. Ik ben ook jaloers op het weer! Veel plezier!
-
10 Oktober 2007 - 13:56
Heleen:
we want more! we want more! :D -
22 Oktober 2007 - 07:57
Christof:
Psssssttt!!!
:D:D Lol
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
