Een droom over Maya

Wat een ellende om na een lange klim de berg op, donder en bliksem vlak boven je hoofd, een stevige hagelbui (hágel!!!), uren rillen van de kou, en een vreselijk slechte nacht, je natte kleren weer aan te moeten!

... Maar wat er tegenover staat maakt het meer dan goed!

We (Emil, de gids, en ik) startten in Nebaj, hoog in de bergen, in het midden van Guatemala. Iedereen loopt hier in traditionele, zelfgeweven, Maya kleding. Prachtig al die kleuren!

Nebaj is te bereiken via een lange, hobbelige zandweg, maar is toch een redelijk stadje en dus voorzien van genoeg benodigdheden.
Vanaf hier trokken we de bergen in op zoek naar kleine Maya dorpjes.
Vele families zijn jaren geleden gevlucht naar Mexico, omdat de guerilla en het leger een zootje maakten van deze omgeving. Gelukkig is de rust hersteld en sommige families zijn nog steeds onderweg om terug te keren naar hun vaderland.

De dorpjes zijn moeilijk te bereiken. Zoals ik al zei: t was een ellende om de einde,oze zigzaggende paadjes naar beneden en weer omhoog te volgen. En dan te bedenken dat een heleboel benodigdheden uit Nebaj moeten komen!

Het eerste dorpje dat we tegenkwamen was Xeo. We stelden ons voor hoe het zou zijn om daar te leven. Het is hard werken: de mannen op het land om maïs te verbouwen; de vrouwen in en om het huis om bonen te verbouwen, en voor de kinderen en het voedsel op tafel te zorgen, en ook nog eens kleding te weven; en de kinderen, als ze niet op school of op het voedbalveldje zijn, gaan vaak op pad om schapen en geiten te hoeden.

De huisjes bestaan uit hout en golfplaten (gekregen van de regering om hun leven weer een beetje op te bouwen). Ze zijn klein, maar zien er verder goed uit. De kippen, koeien, paarden, en nog wat vreemde vogels lopen om en in de huizen, samen met een heleboel honden (die lijken ook altijd zwanger te zijn, geen wonder dat het er zo veel zijn), en een enkele ezel.
In Xeo kregen we lunch van een familie (maïstortillas met ei en een of andere groente, en een soort waterige koffie met chili, erg lekker) en konden we wat uitrusten om daarna weer een eind bergop te trekken... en toen kwam dus de hemel naar beneden! Ze zeiden al dat het weer hier wisselvallig is, maar hagel??!! Klimaatruil met Nederland!! :P
Gelukkig ving de familie in Vicalama ons goed op; we werden helemaal in Maya kleding gestoken, en zaten vervolgens gezellig met zn allen om een vuurtje te koken en te eten.

Ik vroeg me af of deze mensenecht arm zijn. Hun huis is dan misschien klein en simpel; ze eten dan wel elke dag hetzelfde; iets van maïs, melk en koffie, en ze koken op een kampvuurtje, maar ze hebben wèl een dak boven hun hoofd, genoeg te eten, stromend water, kleding, medicijnen.. en elk dorp, hoe klein dan ook, heeft een basisschooltje, een voetbalveld, en een kerk.
Bovendien wonen ze op een van de mooiste plekjes op de wereld. Is dit leven dan echt zo erg als sommige buitenlanders beweren? Het is simpel, maar dat is wat anders! Ze lijken toch behoorlijk gelukkig... (commentaar mag gemaild worden)

Helaas konden we geen gesprekken met ze voeren, want ze spreken alleen Ixil, wat verre van Spaans is. Voor de grootste vragen hadden we natuurlijk onze gids (die dezelfde lach als Octo van Spongebob heeft, erg grappig)
Wehadden inmiddels wat Ixil geleerd, als ´hoi´ (caché ), en ´hoe gaat het´ (Ban´chess), wat de kinderen in het dorp erg grappig vonden. Ze konden uren naar ons staren (Blond haar! Blauwe ogen!!)
Het huis van onze familie bevatte drie kamers: de keuken (oftewel: kampvuur en wat potten), de slaapkamer (bestaande uit twee bedden van wat planken en dekens, niet erg lekker voor je rug als je er niet aan gewend bent, zoals wij!), een woonkamer (2 tafeltjes, wat boomstronken om op te zitten, en nog eens twee bedden), en 8 familieleden. Plus wij erbij is 11. Vraag me niet waar de rest sliep, maar wij kregen een bed aangewezen waarbij we de rest van de nacht hebben liggen vechten om ruimte en dekens.

Het was in ieder geval een hele ervaring!!
(weer een wens vervuld)

To be continued..